สวัสดีครับ ช่วงนี้ก็เข้าสู่วันแม่ วันที่ทำให้ลูกๆ หลายคนได้กลับไปไหว้บูชาแม่ เพราะเป็นวันหยุด และเป็นวันที่ลูกๆผมเองก็เป็นคนนึงที่กำลังรู้สึกถึงความสำคัญของคุณแม่หลังจากที่ได้ออกจากบ้านมาทำงาน....จากบ้านมานานบางครั้งก็เพลิดเพลินกับแสงสีอันศิวิไลของเมืองใหญ่ ไม่ได้กลับไปบ้าน
ที่ทำก็เพียงแค่โทรไปคุยบ้าง ส่งเงินให้ใช้บ้าง....ผมคิดว่าเท่านี้คงไม่พอหรอก แม่ก็แก่ขึ้นทุกวัน...เงินที่ส่งไปให้แม่ใช้ แม่ก็ไม่ค่อยใช้ ยังพยายามเก็บไว้ให้ลูก....เหมือนเดิมเพราะอยู่ที่บ้านก็ไม่ค่อยใช้อะไรมาก อาหารการกินแม่ก็หาจากแถวบ้านซื้อบ้าง ผักก็จากสวน น้ำพริกจากน้องสาวที่ขายที่ตลาดนัด เรื่องนี้ผมทราบและปราบปลื้มใจสุด หลังจากวันหนึ่งผมไปเยี่ยมแม่ที่บ้าน
ผมเองเป็นคนขี้อาย ไม่เคยที่จะกอดแม่สักครั้ง อายเพราะไม่เคยทำ.....รู้สึกอยากกอดแต่ไม่กล้าเหมือนเดิม ที่ทำเพียงมอบดอกมะลิ ไหว้แม่ มอบตังค์ให้แม่ไว้ใช้พันนึง แต่สิ่งที่แม่มานี่ยิ่งใหญ่มาก คือแม่ให้พรเรา และยังให้สร้อยคอทองคำ สองสลึกให้เราอีก ....นั่นละ ความประทับใจสุดๆ แม่ไม่ได้ร่ำรวย แต่ก็พยายามให้ลูก
ทำให้ทุกวันนี้.....ผมตั้งใจไว้เสมอว่า จะกลับไปเยี่ยมท่าน ดูแลท่านให้เป็นประจำ .....และวันหยุดวันแม่ปีนี้ผมก็จะไปกราบท่านแน่นอน....รักแม่...มากที่สุด...ครับ
เพราะการอดออม จึงทำให้เรามีวันนี้ได้
ทุกท่านก็อย่าเพลิดเพลิน....จนลืมออมนะครับ
........
ส่วนภาพนี้ทำให้ผมนึกถึงนิทานธรรมเรื่อง นันทวิสาล ที่เกี่ยวกับการพูดจาไพเราะ เคารพซึ่งกันและกันจึงอยากนำมา ฝากทุกท่านได้ชมภาพวาดของนักเรียนที่พยายามสร้างสรรค์อย่างสวยงามครับ เพราะถ้าผมอายุเท่านี้ในช่วงนั้นก็คงทำไม่ได้สวยขนาดนี้ครับ....สุดยอดมาก
สุดท้าย....ผมก็คิดไรไปเรื่อย มองวิวทิวทัศน์ ก็เป็นแสงของพระอาทิตย์อัสดงยามเย็นในเวลา จะทุ่มตรงก็เลยหยิบมือถือออกมาถ่ายภาพมาแบ่งกันชมครับ
