สวัสดีครับ ชีวิตหลังจากที่ต้องออกจากบ้านมาตั้งแต่ยังเด็ก เพื่อมาเรียนต่อในเมืองก็ต้องห่างไกลจากพ่อแม่ แต่นั้นก็เพราะพ่อแม่เห็นประโยชน์ของการเรียนต่อที่จะช่วยผลักดันให้เรามีความรู้
พอจบ ม.6 ก็ออกเดินทางไปเรียนมหาวิทยาลัยในภาคอิสานที่ห่างใกลจากพ่อแม่มากยิ่งขึ้น แม้จะรู้ว่าเรามาเรียนรู้เพื่อสร้างอนาคต แต่ก็อดใจหายไม่ที่ต้องไปเรียนไกล ๆ บ้าน ชีวิตนับจากจบ ป.6 จนมาเรียนปริญญา ก็ 15-16 ปีที่ห่างไกลครอบครัว ปิดเทอมอยู่บ้านแค่วันสองวันจากนั้นก็ใช้เวลาที่เหลือมาช่วยเหลืองานของผู้อุปการะคุณ ความห่างไกลบ้าน ทำให้แทบจะลืมชื่อญาติบ้านใกล้เรีอนเคียง คงจำได้แต่ลุง ๆ ป้า ๆ ที่เคยรู้สมัยเด้กเท่านั้น รุ่นหลัง ๆ มาไม่รู้จักเลย